Wanneer een atleet als winnaar werd geproclameerd op de spelen, werd altijd zijn vaderstad vermeld. Zo deelde ook de stad in de roem. Bovendien droegen atleten bij hun thuiskomst hun krans op aan de god van hun stad. De steden beloonden daarom hun succesvolle atleten, die hadden gewonnen in de spelen van de periodos of in de kransspelen. Op deze wedstrijden wonnen de atleten meestal geen materiële prijs van de organiserende stad, maar de beloningen van hun eigen stad waren minstens even waardevol.

De steden schonken de atleten onder andere een beloning in geld. In Athene bijvoorbeeld loofde Solon al in de zesde eeuw v.C. 500 drachmen uit voor de winnaars van de Olympische spelen en 100 drachmen voor die van de Isthmische spelen. Bovendien kregen de atleten voor de rest van hun leven gratis maaltijden in het stadhuis. Onder andere in Egypte kregen de atleten ook vrijstelling van belastingen. Vanaf de de tweede eeuw n.C. werd de eenmalige beloning in geld omgezet in een soort levenslang pensioen.

Andere beloningen hadden geen materiële voordelen, maar waren we bijzonder eervol: bijvoorbeeld een ereplaats in het theater, of het recht om een plechtige intrede te maken in de stad bij thuiskomst. Sommige atleten werden daarnaast geëerd met standbeelden, met poëzie of met een opschrift. De bekendheid die een atleet zo opbouwde, kon hem helpen bij het uitbouwen van een politieke carrière.

De beloningen zorgden ervoor dat ook armere atleten carrière konden maken. Tot in de derde eeuw n.C. stegen de beloningen voortdurend en kwamen er alsmaar meer heilige spelen bij. Dit betekende echter een zware financiële last voor de steden die veel topatleten hadden, die allemaal vrijgesteld waren van verschillende types belastingen, en in vele gevallen beloond moesten worden met pensioenen.